(Ҳикоя) Кейинги вақтда «қор одами», яъни ёввойи одамга қизиқиш ниҳоятда кучайиб кетди. Бутун дунёни шу ҳақдаги шов-шув қамраб олди. Зоолог, табиатшунос ва антро¬полог олимлар тиниҳсиз қидирувни бошлаб юбордилар. Саргузаштга уч одам бўлганим учун экспедициялардан бирига мен ҳам ёзилдим. Экспедициямиз узоқ ва машаққатли йўлни босиб, Помир тоғининг жуда баланд чўққиларигача кўтарилди. Биз бир гўзал жойда асосий манзилгоҳ тикдик. Атрофни ям-яшил арчалар, ранго-ранг гуллар қоплаган, қушлар чуғурлашар, зарра бўлиб пастга отилаётган ирмоқ шовуллар, хуллас, қараб суқинг кирадиган манзара эди. Ха, ёввойи одам бор бўлса, жуда ақлли экан — қанақанги жойда яшашни биларкан.