Агар биз ―услуб‖ таърифига доир адабиѐтшуносликда билдирилган фикрларга назар ташласак, унда ғоявий-бадиий хусусиятлар йиғиндиси‖ (Л.И.Тимофев, Н. Шукуров ва бошқалар), ―обравли шаклнинг кўп қиррали яхлитлиги‖ (Г.Н.Поспелов), ―мазмунли шакл элементларнинг бирлиги‖ (Я.Э.Эльсберг), ―шакл ва мазмун бирлиги (В.А.Ковалев), ―тилдан индивидуал-стилистик фойдаланиш системаси‖ (В.В.Виноградов), ―воситалар системаси‖ (Р.Р.Гельгардг), ―бадиий усул ва воситаларнинг гармоник бирлиги‖ (В.В.Творогов), ―ҳаѐтни образли ўзлаштиришда қўлланиладиган ифода усуллари китобхонни ишонтириш ва жалб қилиш усуллари‖ (М.Б.Храпченко, Ҳ.Ёқубов) сингари томонлар эътборга олинаѐтганлигига гувоҳ бўламиз. Ҳар бир адиб ҳаѐтдаги мавжуд шаклларни тўғридан-тўғри қабул қилади ѐки романтик баѐн усулини танлайди ѐки бўлмаса инсон руҳининг тараққиѐтини ѐритишга, қалб диалектикасининг руҳий таҳлилига алоҳида урғу беради.