Мавжудотлар орасида, фақат инсонга одоб, хулқ, ахлоқ тушунчалари хос. Ахлоқ ҳамиша ҳам Шарқда ҳам Ғарбда ҳамма даврларда долзарб мавзу бўлиб келган. Аммо Шарқ ва Ғарбнинг ахлоқий меъёрлари бир-биридан тубдан фарқ қилади. Ғарбда демократия деб аталадиган ҳуқуқий нормалар, қонун ва қоидалар биринчи ўринда турса, Шарқда ахлоқ ҳамиша биринчи ўринда бўлиб келган. Ота-боболаримиз инсонга хос бўлган ва унинг маънавий юксалиши хусусида кўплаб асарлар ёзганлар. Афсуски, уларнинг барчаси ҳам бугунги кунгача етиб келмаган. Биргина Абу Наср Форобийнинг ўзи 160 дан зиёд асар [Қаранг: 2;102] муаллифи ҳисобланади. Мутафаккирларимизнинг ахлоқий қарашлари ҳар бир давр ва замон учун бебаҳо маёқ вазифасини ўтайди, чунки инсон қалбига йўл аввало таълим-тарбиядан бошланади. Агарда, жамият ахлоқсиз бўлса бундай жамият инқирозга юз тутиб, йўқ бўлиб кетиш эҳтимоли бўлади. Тартибсиз жамиятда хаос бўлади ва бу жамиятда тараққиёт бўлмайди. Албатта, эътиқодсиз жамиятни тасаввур қилиш қийин, чунки дин инсонларни бошқариш учун етакчи восита ҳисобланади, шунингдек дин инсонларни ахлоқли бўлишлари учун энг катта заминни хозирлайди. Динни "ниқоб" қилиш ёки нотўғри талқин қилиш ҳам салбий ва хатто фожиали холатларга олиб келади. Маълумки, Абу Наср Форобий жамиятни 2 қисмга бўлади: бу фозил ва жоҳил жамиятларга.